Voor mijn tennisvriend

Wat is dat nou? Zag ik het goed? Ja verdorie, 
het was mijn boek dat daar op de Oranjemarkt tussen allerlei rotzooi lag.  
Mijn spannende, erotische, avontuurlijke roman ‘Het Palmeneiland’, waar ik jaren aan gewerkt heb, was dus nu al gedegradeerd tot een prul. Nog geen twee jaar geleden uitgegeven door mijn uitgever Boekscout en nu al als oud vuil op de grond gekwakt tussen allerlei rotzooi.
Geïrriteerd vroeg ik: 'Wat kost dat boek?'
'Dat met die blauwe cover? Vijftig cent, meneer. Voor een euro mag u nog twee andere boeken uitzoeken.
Verschrikkelijk. Voor een paar centen werd mijn levenswerk hier verkwanseld.
Woest was ik. 
‘Wat? Weet u wel, mevrouw, hoeveel inspanning dat boek gekost heeft?'
'Interesseert me niet, meneer. Ik wil mijn boekenvoorraad opruimen.'

Ik keek in het boek en zag mijn handtekening met de opdracht: ‘Voor mijn tennisvriend Johan’. Zo, dus die lomperd had zomaar mijn boek weggedaan.
'Hoe komt u eigenlijk aan dit boek?'
'Van een vriend van me gekregen. Hij zei: moet je ook lezen. Best aardig. Ik heb het inderdaad gelezen. Dus kan het nu weg.'
'Weet u wel wie de auteur is, mevrouw?'
'Nou, nee. Ik heb nooit van die schrijver gehoord.'
'Ik, mevrouw! Ik heb het geschreven,' riep ik zo hard dat ze drie verkoopplekken verder verschrikt opkeken.
'Oh. Nou, het was een leuk romannetje, meneer.'
Een leuk romannetje? Is dat alles wat ze er over kon zeggen? 
Ik was geschokt. Mijn dag was verziekt.
 

Die Johan zal ik donderdag tijdens het tennissen eens flink te pakken nemen, bedacht ik. Ik zal hem alle hoeken van de baan laten zien. En als het even lukt een bal recht op zijn lelijk smoelwerk timmeren. Mijn wraak zal zoet zijn. Alles vanwege mijn boek voor een tennisvriend.