Halloween? Nooit meer! 
Eigenlijk heb ik niets met Halloween. Net zo min als ik bijvoorbeeld Dierendag, Vaderdag, Burendag, Valentijnsdag en Secretaresse- of Doktersassistentendag kan waarderen. Oké, Moederdag is een uitzondering; want moeders moeten geëerd worden, toch?
Zoals we allemaal weten zijn al die dagen bedacht door handige reclamelui. Ik gun de middenstand heus wel extra omzet, maar hou het wat normaler.
En dan zijn er ook nog een hele boel belachelijke flauwekuldagen, zoals: Smartfonedag, Dag van de verkoper, Warme truiendag, Korte rokkendag, Dag van de privacy, Dag van de city marketing, Opschoondag, Verantwoordingsdag, Dag van het aangespannen paard en nog tientallen andere rare, gekke, zinloze dagen.
Maar goed, dat is mijn mening. Misschien vind je dat ik niet zo moet zeuren en dat iedereen zijn persoonlijke voorkeursdagen mag kiezen. Inderdaad, dat is je goed recht. Maar van mij hoeft het niet.
En toch had ik me dit jaar voorgenomen om wat aan Halloween te doen. Dat kwam door mijn kleinkinderen van 2 en 5 jaar. Ik had gemerkt dat het bij ze leeft. Als ze wat op TV zagen, lachten ze engerig en de kleinste deed zijn handen voor zijn gezicht en keek dan stiekem door zijn vingers.
Daarom had ik op Halloweendag, vlak voordat ze door mijn zoon gedropt zouden worden een masker voorgezet en een lange, zwarte mantel aangetrokken. Ik bleef boven op de slaapkamer tot ze afgeleverd werden. In de woonkamer gingen ze als gebruikelijk meteen aan het spelen, totdat …, totdat ik zachtjes de trap afliep, met een ruk de deur opengooide en riep: OEHHHH, AAAHHH, gevolgd door een lange, sinistere lach.
Het resultaat was enorm. De kleinste begon te gillen en vloog naar oma. De oudste rende, terwijl hij een tafeltje met glazen, gevuld met ranja, omgooide, de keuken in.
“Wat doe je nou, idiote gek. Kijk die kinderen nou eens.” Het had ook voor mijn vrouw een verrassing moeten zijn, maar dat pakte dus heel anders uit.
Zelf ook geschrokken door het resultaat, trok ik meteen het masker af en riep met gemaakte vrolijkheid: “Hallo kinderen. Ik ben het. Leuk hè?”
“Opaaaa!”, riep de oudste opgelucht. Maar de ander was niet meer tot bedaren te krijgen, net zoals mijn vrouw. De vrolijke dag was meteen verpest. Dus droop ik af naar boven, om zelf ook wat bij te komen van de schrik. Dit was duidelijk een foute actie geweest.
03-11-2016