De stripteaseshow

Ze was mooi; bloedmooi zelfs. Met het donkerbruin, golvend haar van haar moeder en de hemelsblauwe ogen van haar vader. Ze woonde op Curaçao en had stinkrijke ouders.
De eerste keer dat ik haar in levenden lijve ontmoette, was tijdens een veertiendaagse logeerpartij bij ons thuis.
Hoewel ze drie jaar ouder was dan ik, had ik haar direct ten huwelijk willen vragen als dat had gemogen. Maar helaas, dat kon niet, want ze was een volle nicht van me.
 
Ondanks dat was is verguld van haar aanwezigheid tijdens het verblijf. Toen ze een week bij ons was, vroeg ze zaterdags: ‘Jules, zullen we vanavond eens gaan stappen?’
‘Ja leuk,’ was uiteraard mijn enthousiaste reactie. ‘Waar denk je dan aan?’
‘Nou, bijvoorbeeld een dansgelegenheid.’
‘Ik weet wel een leuke danstent in het centrum; een nachtclub, waar ook gestripteased wordt.’
‘Doen we.’

Zodoende stapte ik, nadat we enkele drankjes ergens anders te hebben genomen, later op die avond vol trots met de mooie dame aan mijn arm de dansgelegenheid binnen. We kregen een tafeltje voor twee personen dicht bij een podium in het midden van de zaal waarop en waaromheen door de aanwezigen gedanst kon worden.
 
Na wat zangoptredens van enkele tweederangs zangers en zangeressen, kwam de hoofdact die luid werd aangekondigd als: ‘Miss Actractivo met haar unieke stripshow.’
Onder luid geroffel betrad een donkere dame het podium, waarschijnlijk van Surinaamse afkomst.
‘Och jee, daar heb je weer zo’n domme negerin,’ hoorde ik mijn tafeldame zeggen.
Nou was het woord negerin in die tijd nog geen scheldwoord, maar van de woorden ‘domme negerin’ schrok ik toch wel hevig.
De vrouw danste wat rond met een grote fruitmand op haar hoofd. Af en toe gooide ze een appeltje of pruim de zaal in. Na enkele verleidelijk rondjes gedanst te hebben, begon ze met zichzelf te strippen. Met de mand op haar hoofd trok ze haar blouse uit en gooide die met een groots gebaar het publiek in. Daarna begon ze haar hoepelrok los te ritsen en liet het kledingstuk zakken op de grond. De danseres maakte een paar hippe sprongetjes om de jurk weg te schoppen. Maar toen ging het vreselijk mis. Ze bleef met haar voet in de rok haken en viel plat achterover, waarbij ook de fruitmand op de grond duvelde en alle appels, peren, pruimen en nog veel meer over de vloer rolden. De vrouw bleef dizzy op de grond liggen.
 
Dat was schrikken. Uit het publiek kwamen twee soorten reacties. Een aantal riepen ooh en aah. Ik vond het inderdaad ook zielig. Maar anderen begonnen hardop te lachen, waaronder mijn nicht.
‘Zie je wel hoe dom die negerinnen kunnen zijn,’ riep ze tussen het lachen door.
Op mijn vraag waarom ze zo negatief reageerde, had ze alleen maar als antwoord: 'Ach, ik hou gewoon niet van donkere mensen.'

Ineens vond ik haar niet meer leuk en de rest van de week heb ik haar zoveel mogelijk gemeden.