Wegenwacht

Heerlijk. Eindelijk zijn we klaar met het gezeul in de drukke super. We hebben de boodschappen voor de komende week in het karretje liggen en kunnen gaan afrekenen. Nu snel naar huis om nog wat te genieten van de zonnige zaterdagmiddag.
Een paar straten verder roept mijn vrouw: “Stop. Ik wil nog een steelpannetje bij Blokker kopen.”
Met grote tegenzin zoek ik een parkeerplaats en stom toeval vind ik een plek op een ruime parkeerplaats langs de weg. Even later zeulen we weer in een winkel, nu  op zoek naar een pannetje. Dat ging gelukkig wat sneller, dus de fijne middag lonkt nog.
Als ik de auto wil ik starten, gebeurt er niets; zelfs geen klik van de startmotor.
Herhaaldelijk proberen helpt niets. De accukabels zijn keurig aangesloten, dus daar ligt het niet aan. Verder reikt mijn technische kennis helaas niet; dus dan maar de ANWB bellen.

Gelukkig konden we naast de auto op een hekje zitten. Dat was wel nodig, want het duurde zeker een uur voor we de wegenwacht zagen komen. Ik zwaaide, maar de stomme chauffeur reed door. Ook zijn terugkeer duurde lang en inmiddels begon de middag al aardig voorbij te gaan.

Tot grote treurnis van mijn vrouw en mij kon de ANWB-man de auto ook niet aan de praat krijgen. Dus werd er een truck gebeld waarop onze auto gehesen kon worden om deze af te voeren naar een ANWB-parkeerplaats.
Je begrijpt het natuurlijk al, beste lezer, ook op de truck moesten we weer vreselijk lang wachten en het was het bijna avond toen hij arriveerde.

Het enige leuke van dit verhaal is dat mijn vrouw en ik voor het eerst in ons leven vorstelijk voorin in een truck hebben mogen zitten. Daarna konden we met een huurauto weer naar huis. De zon hebben we die dag niet meer gezien, want het was al een paar uur donker.
Achteraf bleek het startprobleem te komen door een kapotte printplaat.

Overigens, alle lof voor de hulpverlening van de ANWB, hoewel de hele operatie wel een beetje lang heeft geduurd.