Mannequins? Vroeger waren het mooie, vrolijke dames. Nu lijken het meestal chagrijnig kijkende anorexiepatiënten. Waar is het misgegaan?

Héél lang geleden werd ik door mijn toenmalig vriendinnetje gevraagd, of beter gezegd gecommandeerd, om mee te gaan naar een modeshow. Ik had er eigenlijk helemaal geen zin in, want er waren leukere dingen te bedenken, vond ik. Ik had heel andere hobby´s, zoals sporten, dansen en lekker vrijen met mijn lief. Wat moest ik nou op een modeshow, waar onbekende vrouwen in extravagante kledij over een plank heen en weer lopen? Maar ja, je bent verliefd en je wilt zo’n meisje natuurlijk niet teleurstellen; dus ging ik mee. Overigens met een laag enthousiasmeniveau.

Tijdens de show veranderde mijn humeur geleidelijk aan. Er liepen leuke dames mee en sommigen lachten zelfs naar me. Ik werd zo enthousiast dat ik op een gegeven moment tegen mijn lief zei: ‘Leuk rokje heeft ze aan met die splitjes. Is dat niet iets voor jou? Staat je vast heel sexy.’

Ik kan me herinneren dat de mannequins allemaal heel vriendelijk rondkeken, naar mij en naar het publiek en dat ze er stuk voor stuk prettig en knap uitzagen. Het was een leuk uitje; voor herhaling vatbaar.

Tegenwoordig ga ik niet meer naar dergelijks shows, dus heb ik weinig ervaring wat mannequins betreft. Maar ik zie wel eens wat op tv, of er staan foto’s van modeshows in de krant. Dan verbaas ik me er steeds weer over hoe de meiden er tegenwoordig uitzien. Vel over been.
Zo mager als een uitgehongerd sprotje, waar de knoken van knieën, ellebogen en schouders uitsteken als gevaarlijke speerpunten, waardoor je flinke blauwe plekken kunt krijgen als je zo iemand wilt omhelzen. En dan die chagrijnige gezichten. Allemaal bleke, smalle gezichtjes met boze ogen.
Het lijkt wel of ze er totaal geen zin in hebben, terwijl ze toch zelf voor het vak gekozen hebben.

Ik heb aan een meisje, dat zelf ook mannequin wil worden, gevraagd waarom het tegenwoordig zo anders is dan vroeger, toen je er tijdens het kijken gewoon vrolijk van werd.
‘Omdat,’ zo vertelde ze mij, ‘de aandacht van het publiek op de kleding gevestigd moet blijven en niet op de mannequins.’
‘Nou, dat vind ik vreemd. Ik zie liever een vrolijk vrouwtje, dan een bitch, waardoor haar kleding ook niet leuk overkomt.’
‘Dat komt omdat jij een man bent. De klanten zijn vrouwen. Die voelen zich er juist prettig bij, omdat ze menen dat ze zelf mooier zijn dan de mannequins.’ Daar moest ik het mee stellen. Maar ik snap het nog steeds niet.

Overigens is het met dat vroegere vriendinnetje niets geworden.