Oranjekoorts 

Mijn buurman aan de overkant van de straat is best wel een aardige vent. Als hij zijn hondje uitlaat en ik bijvoorbeeld in mijn voortuintje bezig ben, groet hij mij vriendelijk en maakt hij meestal een gezellig praatje.
Maar de man heeft ook rare neigingen. Nou is dat niet zo bijzonder natuurlijk, want wie van ons heeft die niet?

Met kerst hangt hij zijn voorgevel vol met lichtjes, ballen en andere versierselen en loopt hij met een rode muts door de straat. Als er iemand van het koninklijk huis jarig is, hangt hij niet één maar drie vlaggen uit en heeft hij een oranje das om zijn nek. En als het Nederlands elftal een EK of WK moet spelen, dan …, u raadt het al, beste lezer. Jazeker, dan kleurt zijn huis oranje en gaat hij in oranje kleding, oranje hoed en oranje baard en een toeter in zijn hand met een vriend elke thuiswedstrijd bekijken. Dus het is nogal een erg uitbundig figuur.

Behalve die keer dan, bij de recente wedstrijden die onlangs gehouden zijn voor de Conference League. Tijdens die twee weken heb ik hem niet eenmaal uitgedost gezien om naar één van de wedstrijden te gaan kijken.

Enkele dagen geleden zag ik hem weer en dus informeerde ik ernaar: ‘Nog genoten van het voetbal, buurman?'
‘Hou op, schei uit. Ik heb geen wedstrijd gezien. Alleen thuis kastje zitten kijken. Ik was hartstikke ziek.
‘Jammer voor je. Dus je had nu echte Oranjekoorts? Hahaha.' Ik moest hard om mijn eigen flauwe grap lachen.

Dat laatste vond hij, geloof ik, niet zo leuk, want hij draaide zich abrupt om en verdween met zijn hond de straat uit.
‘Doei,’ was het enige wat hij nog kon uitbrengen en weg was de man.

17-06-2022