Gezellige buren

‘Het eten is klaar!’
Hoe vaak heb ik die woorden al gehoord? Deze keer was het de buurvrouw die naar haar man in de tuin riep. Er kwam geen reactie.
Een paar minuten later wat feller: ‘Joep, het eten is klaar! Kom je nou nog?’
‘Mens, ik ben druk bezig.’
‘Dan laat je die rotmotor maar even staan.’

‘Eerst de carburateur terugplaatsen. Houd mijn prakkie maar warm.’
‘Ik houd niks warm. Die motor kan wachten.’
‘Nee, dat kan niet, stom wijf.’
Het zijn beste mensen, die buren van ons, maar soms kan het er wel eens uit de hand lopen. En dat leek nu ook te gaan gebeuren, want de stemming werd steeds onvriendelijker. Even later ontplofte het incident. Ik hoorde een gerinkel en gekletter op de tegels in de tuin. Het was de pan met aardappelen.
‘Hier heb je je prakkie.’
Even later gevolgd met een krakend lawaai.
‘En hier heb je een tafel. Ga er maar mee in de wei vreten. Ik ben het zat. Ik ga er vandoor.’
Na een paar seconden volgde een zware klap. Het was de huisdeur.

‘Buurman,’ sprak ik voorzichtig door de beukenhaag, ‘Ik hoorde zojuist toevallig dat het foute boel is met je vrouw. Moet je niet achter haar aan?’
‘Ben je besodemieterd, man. Die komt vanzelf weer terug.’
‘Zou ik niet zo zeker van zijn.’
‘Nou, als ik moet kiezen tussen haar en mijn motor, kies ik voor het laatste.’
‘Daar zeg je nogal wat, Joep. Wie moet dan voor het eten zorgen? En het huishouden? Jij doet dat toch nooit? En je motor doet het ook niet.’
‘Dat is wel zo, maar ik hoef toch niet altijd naar haar pijpen te dansen?’
‘Nee, natuurlijk niet. Maar nu ben je toch wat te ver gegaan, geloof ik. Als ik jou was, zou ik haar maar snel zoeken en je excuses aanbieden en dan ergens gezellig gaan eten, want thuis lukt dat vandaag niet meer, ha, ha, ha.’
‘Ben je gek geworden? Dat kost me minstens zestig euro.’
‘Dan ga je naar een fritestent. Die motor staat er straks ook nog wel.’
'Tja, je hebt misschien wel gelijk, buur. Laat ik dat maar doen. Een patatje gaat er altijd wel in. Fijne avond nog.’