Een fijn hotel
Even nog een maandagblog wijden aan mijn verblijf in het ziekenhuis.
Eerlijk gezegd, had ik nooit gedacht dat het zo aangenaam en gezellig zou zijn. Door de fijne sfeer die er heerste en de verwennerijen, zoals drankjes met allerlei lekkernijen te mogen kiezen die de lieve verpleegsters mij met een glimlach en vrolijke gezichten voorschotelden, ben ik totaal overdonderd.
Toen ik dit stukje aan het voorbereiden was, kreeg ik weer een voorbeeld van de service: er werd mij een glas drank naar keuze voorgeschoteld (nee: geen pils), met chips, gezouten pinda’s en dergelijke. Volgens mij is dat niet zo goed voor de bloeddruk, maar daar kijken ze hier kennelijk niet naar.
Het personeel loopt af en aan voor een onderzoekje hier, een prikje daar, wat vragen stellen, bijvoorbeeld over eventuele thuiszorg, en het noteren van de wensen voor het ontbijt tot aan het avondeten. En of ze nog konden helpen met wassen, plassen, of ergens naar toe wandelen, enzovoort.
Een supergoed hotel, compleet met zelf je menu samenstellen. Voor deze avond heb ik gekozen voor aardappelpuree, stukje kipfilet, vleesjus, diverse groentes, appelmoesje en een vlaflip. Het eten smaakt heerlijk; zelfs de bieten, die ik tot nu toe verafschuwde, at ik smakelijk op.
En dan het relaxte gevoel, zowel in je bed als in een stoel ernaast. Je kan doen en laten wat je wilt.
Is alles dan zo ideaal?
Nou nee. Het slapen ’s nachts is soms nogal moeizaam geweest. De eerste nacht niet geslapen door mijn buurman. Elk half uur ging er een alarm af van zijn infuus, omdat hij zich te veel bewoog. Deze man had kennelijk geen last van slapeloosheid, want in de kortste keren, nadat het alarm was afgezet, lag hij weer te snurken, terwijl ik mij moeizaam in slaap probeerde te krijgen met liedjes en verhaaltjes in mijn hoofd te maken. En als ik dan bijna sliep ging het alarm verdorie weer af.
Bovendien lag de man, als hij niet snurkte, in zijn slaap te vloeken als een ketellapper of hardop te praten, alsof hij tegen een ander lag te kletsen en vragen stelde, waarop hij zelf korte antwoorden leek te krijgen, zoals: “Waar zal ik morgen naar toe gaan?” Antwoord met een andere stemhoogte: “Naar huis.”
Mogelijk is hij toneelspeler geweest en lag hij te repeteren. Hoe dan ook, vervelend is het wel als je lekker wilt slapen. Maar ach, de man is 90 en tijdens de weinige momenten dat hij wakker was, bleek hij toch wel goed bij de tijd te zijn.
Als ik zo oud ben, doe ik misschien veel gekkere dingen. Wie zal het zeggen.
Ook afgelopen nacht was het weer zover. Tot 5 uur geslapen als een marmotje in winterslaap, maar daarna ging het alarm weer continue af. Vanaf dat moment TV gekeken.
Maar ach, het is allemaal niet ernstig, want overdag kon ik mijn slaaptekort makkelijk inhalen. Ik wilde overdag van alles doen, zoals krantje lezen, puzzelen, TV kijken, stukje schrijven, maar daar kwam niets van. Ik had het veel te druk om met veel kleine tukjes achterstallige slaap in te halen. En dat voelde toch wel fijn.
Ik wil trouwens nog wat vertellen: voor het eerst van mijn leven ben ik volgens mij high geweest. Kennelijk hebben ze mij ingespoten met drugs, want in het begin van mijn operatie zweefde ik volgens mijn gevoel hoog in de lucht. Er lag een doek over me heen, maar het leek alsof ik tussen wolken doorvloog; ik hoorde scherp allerlei geluiden en stemmen door elkaar heen; ik merkte dat men aan mijn botten aan het zagen en timmeren waren, zonder pijn te hebben en ik had totaal geen controle meer over mijn gevoelens en gedachten.
Bizar gewoon. Na een kwartier of uur(?) kwam ik geleidelijk aan terug in de gewone wereld. Eerlijk gezegd, ik heb genoten.
En verder was het verblijf in het ziekenhuis geweldig en heb ik van ales beleefd.
25-02-2019
Wil je meer blogs lezen? Klik HIER voor de titellijst.