Een schiettent

Lang geleden was ik keeper in het eerste elftal van een voetbalclubje dat ergens in de onderste regionen van de KNVB speelde. Omdat het tegenhouden van de ballen me aardig afging, vroeg ik overschrijving aan naar een kleine profclub, waar ik tot mijn vreugde op proef werd toegelaten.

De eerste oefenwedstrijd waarbij ik in de goal mocht staan werd een grote afgang. Mijn doel leek wel en schiettent en we verloren de partij met 6-0.
Tot bloedens toe verdedigde ik mijn heiligdom door overal naar te duiken, met een fikse hoofdwond als resultaat. Niet getreurd; wat pleisters erop en verdergaan.

Mijn loopbaan bij de club was voorbij, zo dacht ik. Maar nee hoor, de coach vond dat ik het toch wel goed gedaan had en ik mocht blijven. Misschien hadden ze toen geen andere doelmannen.

Ruim een half jaar was ik vaste keeper in het tweede elftal, totdat ik een polsbreuk opliep. Einde van mijn nog net niet begonnen profcarrière.
Het nieuwe seizoen was aan mij niet meer besteed en ik ging terug naar mijn oude cluppie, waar ik nog diverse jaren met plezier onder de lat heb gestaan. Wel met de nodige blessures zoals gekneusde ribben en hersenschudding er tussendoor.

Maar ja, dat hoort erbij in de onderafdeling, waar voetballers niet zo technisch begaafd zijn om je te ontwijken als je naar de bal duikt. Maar ik heb nooit spijt gehad van de terugkeer.