Verboden verlangen. Varen

Mijn vriend Paul en ik houden van fietsen. Lange tochten maken door Nederland. Op een mooie, zomerse dag reden we langs een jachthaven in Harderwijk. Ik stelde voor om af te stappen en even een verfrissend drankje te gaan pakken op het terras.

Heerlijk genietend in het zonnetje keken we uit over de plas en over de jachthaven.
‘Wat veel prachtige boten liggen hier,’ opperde Paul
‘Tja, en er zijn maar een paar lege plekken, zo te zien.’
‘Zou jij een jacht willen hebben?’
‘Nee man, komt zoveel bij kijken. Ik ben opgegroeid met boten. Mijn ouders hadden een zeilboot en een jacht. Ik heb geen behoefte meer.’
‘Nou ik heb er wel eens over zitten denken. Een motorjachtje en dan varen door de Vecht, of zo.’
'Kost veel geld, hoor.’
‘Ik heb zin om voor een paar uurtjes een boot te lenen. Lijkt me hartstikke leuk.’
‘Dat gaat niet. Die schepen liggen allemaal aan de ketting.’
‘Voor mij geen probleem. Een schroevendraaier en we kunnen varen. Ik ga eens kijken op de steigers welke boot eenvoudig los te krijgen is.

En zonder op antwoord te wachten, was Paul verdwenen. Ik zag hem verderop rustig langs de jachten wandelen met een schroevendraaier in zijn hand.
Even later, toen hij terug was: ‘Ik heb een mooie gevonden. Kom op. Ik heb er zin in.’
‘Je meent het toch niet? Je gaat maar zonder mij dan. Ik doe niet mee.’
‘Jawel, je moet wel meedoen, want jij bent de man met stuurmanservaring.’
‘Echt niet. Je gaat maar alleen. Ik ga weer fietsen.’
’Jammer hoor.’