Inclusie in het hiernamaals

Nu mijn levensjaren al flink beginnen door te schieten, moet ik me gaan haasten. Af en toe meen ik trouwens in de verte al de kerkklokken voor het binnenhalen van mijn kist te horen. Ik moet dus snel zijn, want het zou me best leuk lijken om nog enkele jaartjes als vrouw door het leven te gaan.  Dat hoort tegenwoordig, geloof ik, onder het woord inclusie te vallen.
Dan kan ik die ervaring mooi als herinnering meenemen naar het hiernamaals en doorvertellen aan mijn mede-hemelgenoten.

Ik heb altijd al een hekel gehad om me elke ochtend te scheren, maar met wat pilletjes raak ik dan hopelijk mijn baard- en haargroei op borst, armen en benen kwijt en krijg ik misschien ook van die mooie, zachte, gladde armen en benen die ik zo bewonder bij veel vrouwen. Borsten in miniformaat heb ik al en een buikje alsof ik vijf à zes maanden zwanger ben is er ook. En mijn klokkenspel gebruik ik toch bijna nooit meer, behalve dan om te plassen. Die kan er dus best afgehaald worden, want tegenwoordig lijkt het meer op een lekkend kraantje dan op de waterval van vroeger.

Het schijnt tegenwoordig trouwens al zeer eenvoudig te zijn om je geslacht in de gemeenteadministratie te veranderen en je paspoort aan te passen. En een arts of kliniek die de nodige ingrepen doet, schijnt ook al zonder moeite gevonden te kunnen worden, als je maar bereid bent de gepeperde rekening te betalen. En wellicht is ook dat zelfs niet nodig, omdat er al diverse rare dekkingen in het zorgpakket zitten die door de zorgverzekeraars moeten worden vergoed. Deze behandeling misschien ook wel. Dat zal ik eens snel moeten nakijken.

Het lijkt mij ook zo enig om op mijn tennisclub bij wedstrijdjes en toernooitjes mee te kunnen doen als vrouw tegen vrouw of om damesdubbels te spelen en knus tussen de dames te zitten babbelen over allerlei vrouwendingen, zoals gezin, afvallen, bloemetjes, lichamelijke ongemakken en dergelijke, in plaats van over voetbal, politiek en auto’s te zwetsen. En vervanging van bier door een kopje muntthee, of glaasje sherry vind ik ook wel prima.

Alleen, beste lezer,  moet ik nog wel even aan mijn echtgenote vragen of zij het goed vindt, want uiteindelijk is de vrouw traditiegetrouw de baas van het gezin. Maar, wie weet wil zij ook wel van geslacht veranderen. Het probleem is dan in een keer opgelost. Zij kan dan mijn ondergoed gebruiken en ik haar lingerie en jurkjes.

Het zal wel vreemd zijn als we samen uitgaan naar een schouwburg of een restaurant, of als we gaan wandelen. Ik, een vrouw van één meter zesentachtig naast een mannetje van amper één meter vijfenzestig. Het kan, maar het is wel wat vreemd, toch?

Nou ja, ik moet er toch maar eerst nog even een nachtje over nadenken voor ik definitief beslis. Alhoewel, ik hoef eigenlijk niet langer te piekeren. Ik weet al wat ik ga besluiten: gewoon niets doen. Scheelt me veel slapenloze uren.