Begraafplaats

Het is toch wonderbaarlijk dat sommige mensen, die hun hele leven een groot verdriet moeten dragen, toch normaal in de maatschappij kunnen functioneren.
Als je als ouders een kind verliest, is dat verschrikkelijk. Als je er twee moet missen is dat nog erger, maar als je binnen vijf dagen vier kinderen moet afstaan aan de dood, is dat onmenselijk en ondragelijk.
Dat is kort na de oorlog mijn ouders overkomen. De oorzaak was de dodelijk besmette ziekte difterie. Tegenwoordig kan ieder kind daarvoor gevaccineerd worden, maar toen bestond er nog geen medicijn voor.
 
Ondanks dit grote verlies zijn mijn ouders altijd normale, liefdevolle burgers gebleven, zonder rancune jegens hun geloof of enige bitterheid.
Het was een enorme verandering in ons gezin. Mijn ouders hadden vier kinderen verloren. Ikzelf was drie broers een een zus kwijt. Na dit gebeuren heb ik nooit meer gehuild.
Mijn moeder was natuurlijk vaak verdrietig, maar evenzogoed bleef ze liefdevol en benaderbaar en ze was ook regelmatig in een positieve, opgewekte stemming. Mijn vader was een hardwerkende zelfstandige, die ondanks veel zakelijke problemen, voor vrouw en twee kinderen het beste voor had. Hoe ouder ik word, hoe meer bewondering en respect ik voor mijn ouders heb gekregen hoe ze, ondanks de verschrikkelijk gebeurtenis, in het leven stonden.
 
Indertijd hebben mijn ouders voor de overleden kinderen een familiegraf aan laten leggen. Na het overlijden van mijn ouders was er nog plaats om hun lichamen bij de kinderen te voegen.
De begraafplaats is voor mij nog altijd een plek waar ik regelmatig naar toe ga om de familie te ontmoeten en even in gedachten bij ze te zijn.