Met moeite omhoog
Het was op een vrijdagmiddag in februari 2022. Op dat moment raasde orkaan Eunice over Europa. Nou is mijn huis stevig gebouwd, dus maakte ik me weinig zorgen en zat rustig in mijn relaxstoel mijn krantje te lezen, totdat er aan de deur gebeld werd.
Ik zag enkele kinderen voor de deur staan.
‘Meneer. uw schutting is omgewaaid,’ vertelden ze me toen ik de deur opendeed.
En even later stond ik beteuterd naar mijn ooit zo mooie tuinafscheiding te kijken. Van voor tot achter helemaal plat. Zo’n vijftien meter houtwerk lag op de parkeerplaats naast mijn tuin. Gelukkig zijn alle parkeervakken aan de overkant geplaatst, zodat er geen auto’s waren beschadigd.
Ik overzag de chaos en besloot de schutting weer op te zetten en stevig vast te binden aan een paar flinke bomen in mijn tuin.
Dus vol goede moed duwde ik een stuk van ongeveer vijf meter met moeite omhoog en waarachtig het leek te gaan lukken. Ik had het schuttingdeel weer bijna verticaal staan toen ik het door een harde windvlaag niet meer kon houden.
Langzaam kwam het gevaarte omlaag. Niet alleen de schutting, maar ook ikzelf ging mee naar beneden. Eerst langzaam, daarna steeds sneller totdat ik met een smak met mijn hoofd op de straatstenen bonkte, met de schutting bovenop me. Onderweg naar de straat had ik nog de tijd om te bedenken dat dit mijn laatste activiteit op deze aardbol zou kunnen zijn. Absurd natuurlijk, maar ik had alle tijd om de mogelijke gevolgen tot me door te laten dringen.
Daar lag ik dan. Gelukkig nog bij kennis, maar het lukte me niet om eronder uit te kruipen. Gelukkig tilden even later enkele buren de schutting omhoog, waardoor ik op mijn rug eronderuit kon schuiven. Ook het opstaan daarna lukte niet, zodat ze me ook daarmee moesten helpen, waarna ze me voor alle zekerheid met ondersteuning in mijn eigen huis afleverden.
Mijn ene zoon is ingenieur, de ander bouwkundige, dus dat moest helemaal goed komen en dat blijkt ook wel, want hij staat nog steeds recht overeind.
1 juli 2025
Jules du Lac